توضیح: این یادداشت پیش از تغییر نام استارتاپ و فیل شدن آن منتشر شده است.

در یادداشت پیشین از مجموعۀ تجربه‌نگاری‌های بنیان‌گذاریِ گام به گام یک استارتاپ، گزارش کوتاهی از قدم‌های برداشته‌شدۀ اولیه برای راه‌اندازی وب‌سایت میمکادمی ارایه دادم.

پس از ثبت دامنه و انتخاب و خریداری قالب وردپرسی، نوبت انتظار برای انتشار دی‌ان‌اس‌ها در اینترنت بود. فرآیندی که معمولاً چند ساعت، گاه تا ٢٤ و بعضاً نیز تا ٧٢ ساعت طول می‌کشد. پس از انتشار دی‌ان‌اس‌های دامنۀ میمکادمی، از روی آموزش‌های ویدیویی معمول اینترنتی، نصب قدم به قدم قالب را آغاز کردم. به رغم به کار بردن دو روش متفاوت نصب، به دلیل آن‌که در زمینۀ آی‌تی دانش قابل ملاحظه‌ای ندارم، موفق به نصب بی‌نقص قالب انتخابی نشدم. ناگزیر به طراح قالب پیام دادم و موضوع را با او در میان گذاشتم. امری که پس از گذشت دو روز هنوز به نتیجۀ عملی نرسیده است!

این مسأله، یعنی کمبود دانش در زمینه‌ای خاص و در نتیجه لنگ ماندن امور فنی و اجرایی استارتاپ، از جمله ضرورت‌های داشتن هم‌تیمی و هم‌بنیان‌گذار است. پیدا کردن هم‌تیمی‌ای که هم دانش تخصصی مورد نظر را داشته باشد، هم بخواهد چند ماهی احتمالاً بدون دستاورد مالی کار بکند، هم کار تیمی بلد باشد و هم ـ شاید مهم‌تر از بقیه ـ رفتار او با خلقیات و روحیات بنیان‌گذار سازگار باشد، از چالش‌برانگیزترین رویدادهای بنیان‌گذاری موفقیت‌آمیز یک استارتاپ است. امری که عجالتاً برای آن راه‌حل دیگری در نظر گرفته‌ام و آن، استفاده از توان حمایتی سرمایه‌گذار است.

امشب جلسۀ آنلاین من با سرمایه‌گذار، که مدیرعامل یک شرکت دانش‌بنیان و دارندۀ یک شتاب‌دهنده است، بود. خوشبختانه ایده به حدی جذاب بود که تمایل آشکار سرمایه‌گذار را به همراه داشت و اجمالاً توانستم حمایت چند ماهۀ شتاب‌دهنده با خدمات فنی آن و نیز ١٥٠ میلیون ریال را برای گام‌های ابتدایی استارتاپ میمکادمی جذب کنم. به این نوع سرمایه‌پذیری ـ در حالی که میمکادمی در عمل هنوز در حالت ایده قرار دارد ـ سرمایه‌پذیری بذری می‌گویند و نوعاً دستاورد ارزشمندی به حساب می‌آید.

به امید آن‌که در ادامه خبرهای خوبی از استارتاپ دانشجویی میمکادمی را با شما در میان بگذارم.